اشک چشمانم را به آرامی نوازش می دهد . به آرامی نسیمی که بر مغزار می وزد. تمامی وجودم به اشک تبدیل

شدند . و نگاهم به دوردست هاست. به آنجایی که خورشید طلوع می کند. و با دستان گرمش تن های یخ زده را گرم می کندو جانی دوباره می بخشد . من میخوهم ان جنازه ی یخ زده ای باشم که خورشید لمسم می کند آنقدر لمسم  کند که تمامی من بخار شود و به آسمان پرواز کنم تا تکه ای از ابرها شوم . تا ان روزی که ابرها با رعد رفیق شوند و رعد نعره بزند و ابر از ترس فریاد رعد بگرید بگری بگرید آنقدر بگرید که من هم که تکه ای از ابر شده ام ببارم. و باز من هم که این بار بارانم می گریم .

فاصله دردی است به وسعت تمامی غم های دنیا . نبودن ، اصطرابی است برای یک دلواپسی که شاید هرگز ندیدن . اشک ، تبلور

 یک احساس زلال در وجود آدمی است . چشمان بی نگاه ، آرزوی خشک شده ای است در قلبی. و من ، همه ی این واژه ها

 هستم ...

سلام

سلام به آنان که هنوز در دلشان جایگاهی برای لانه ی گنجشک آشنایی دارند . سلام بر آنان که هنوز آفتاب تنها نوازش گر چشمانش است. سلام بر آنان که عشق تنها هدیه ی است که می توانند به دیگران هدیه دهند.

دوستان مهربانم بعد از یک غیبت طولانی دوباره تصمیم به نوشتن در این وبلاگ خاک گرفته کردم امیدوارم غیبت مرا ببخشید. در این چند وقت تغییرات مهمی در زندگی ام رخ داد که باعث شد نتوانم به وبلاگم برسم اما در عوض شور وهیجان نوشتن از من کاسته نشد بلکه افزون تر نیز شد و نوشته های ناچیزم را که در این مدت در دفتر سپید نازنینم می نوشتم را بر روی ولاگ قرار می دهم تا شما نیز از خواندن این نوشته های بنده ی حقیر لذت ببرید. دوستتان دارم به اندازه گل های آفتاب گردان.

                                                                                                                                زاغ عاشق  

می دانی آسمان چه رنگ است ؟ می دانی پرهای پروانه ها به نازکی پرهای فرشتگان است ؟ می دانی وقتی دل ها عاشق فردا می شوند باران می بارد؟ می دانی اشک کودک شیرخواره به وسعت کهکشان در خود غم دارد ؟

می دانی گلدان خشک کنار باغچه هنوز به دانه ی گلی که در خود جای داده است امید دارد؟ می دانی ماهی قرمزی که در حوض وسط حیاط است هر شب خواب می بیند که در حوض دو تا ماهی شنا می کنند؟

می دانی برگ های سالنامه ی من حاکی از گذر ایام من هستند ؟ می دانی این روزها بیش تر از پیش در حسرت با تو بودن هستم .

می دانم که آن روز خواهد رسید که بار دیگر من تو را ببینم . اما هراسانم از آن روز وصال  زیرا که ترس از آن دارم همه ی حرف هایی که در این چندین و چند سال برای تو در صتدوقچه ی قلبم اندوخته بوده ام از یاد ببرم . و حرفی برای گفتن نداشته باشم .

دوست دارم زمانی که تو را می بینم بال هایم به وسعت ابرهای سپید آسمان باشند . دوست دارم اشک چشمانم به اندازه ی همه ی دریاها باشد . آنقدر اشک بریزم تا حسرت بی تو بودن در این سال های تنهایی را در خود از بین ببرم . دوستت دارم به اندازه ی تمامی ذرات قلبم که وجودم از توست و زندگی ام از تو .

                                                                         روزی آسمان گریه خواهد کرد

دیری است که کوله بار سفر را بسته ام . می خواهم پرواز را از پرستوها بیاموزم . آواز خواندن را از جیرجیرک ها بیاموزم . با ماهی ها شنا کنم . و با باران اشک ریزم.

دست در دست احساس خواهم گذاشت و از کوچه پس کوچه هایی که مملو از عطر زنبق هستند خواهم گذشت . نگاهم را به غریبه ها قرض خواهم داد .با دل سپردگان تا سحرگاهان غزل خواهم خواند . برای شب های مه آلود و اندوه گین قصه ای از روزهای آفتابی و آسمانی آبی خواهم گفت .

می روم تا انتها تا آخر دور دست ها . می روم جایی که تو باشی و یک آسمانی یکدلی و یکرنگی . می روم جایی که همه ی مردم با دیده ی محبت به یکدیگر نگاه کنند . یکدیگر را دوست داشته باشند . و برای دیدن یکدیگر بی تابی کنند .

                                                                                                                           یک آسمان عشق

من به سوی تو دویدم ... اما تو آغوشت را بستی

من گریستم تا سر بر شانه ی تو بگذارم ... اما تو اشک های مرا نادیده گرفتی تا سر بر شانه هایت نگذارم

        من قلبم را با نگاه کردن به چشمان تو یافتم ... اما تو قلبت را با نگاه کردن در چشمان دیگری یافتی

     شاید روزی برسد که حسرت داشتن مرا خواهی خورد