دیری است که کوله بار سفر را بسته ام . می خواهم پرواز را از پرستوها بیاموزم . آواز خواندن را از جیرجیرک ها بیاموزم . با ماهی ها شنا کنم . و با باران اشک ریزم.

دست در دست احساس خواهم گذاشت و از کوچه پس کوچه هایی که مملو از عطر زنبق هستند خواهم گذشت . نگاهم را به غریبه ها قرض خواهم داد .با دل سپردگان تا سحرگاهان غزل خواهم خواند . برای شب های مه آلود و اندوه گین قصه ای از روزهای آفتابی و آسمانی آبی خواهم گفت .

می روم تا انتها تا آخر دور دست ها . می روم جایی که تو باشی و یک آسمانی یکدلی و یکرنگی . می روم جایی که همه ی مردم با دیده ی محبت به یکدیگر نگاه کنند . یکدیگر را دوست داشته باشند . و برای دیدن یکدیگر بی تابی کنند .

                                                                                                                           یک آسمان عشق