سلام دوستان عزیز متن زیر را یکی از دوستان خوبم به نام آقای امیر از شیراز نوشته است . متن زیبایی است امیدوارم شما دوستان عزیز نیز از خواندنش بهره ی لازم را ببرید .

من نمی توانستم سخن بگویم, بنابراین به سکوت پناه بردم , که تنها زبان آدمی است"

(جبران خلیل جبران)

اما در میان دو روح , تنها وسیله فهمیدن , کلام نیست.

هجاهایی که از لب و دهان ما می آیند نیستند که دل ها را به هم نزدیک می کنند,

چیزی بزرگتر و خالص تر از آنچه زبان اظهار می کند نیز وجود دارد.

سکوت , روح های ما را روشن می کند, در گوش دل هامان نجوا می کند و آنها را با هم مانوس

می سازد

سکوت, از خود جدایمان می کند ,ما را در سپهر جان گردش می دهد و به ملکوت نزدیکتر

می سازد.

سکوت , دنیایی از سخن را در خود نهفته دارد.

در سکوت می توان در اعماق وجود خویش فرو رفت و خود را نقد و بررسی نمود.

و در سکوت می توان به هستی , خلقت , آفرینش و آن لطیف یگانه فکر کرد و به شناخت رسید